Jednak miłość

Weszła dumna, z podniesioną głową.

Oczy jej pełne błyskawic, tak szczere.

Miecz i tarczę rzuciła z hukiem,

opierając się o ścianę rzekła,

że walkę zwycięsko zakończyła.

Długie włosy przez wiatr potargane

opadły na ramiona, na zbroję.

I mówi, że zbroję chce ściągnać,

że ta bitwa ją bardzo zmęczyła.

I by jej więcej tak nie traktować,

nie bać się, nie wypierać, nie uciekać.

Zaakceptować taką jaka jest,

bo może się zdarzyć raz w życiu.